Dag 19: Van Nauders naar Vilpian

Na weer een fijne nacht en dito ontbijt moeten we Frau Julia gaan verlaten. Met enige moeite want de wolken hangen laag over de bergen en het regent. Maar we zijn geen watjes, vandaag de Reschenpas over, de hoogste pas van de reis. De klim begint meteen in het dorp maar vlakt redelijk af. Gelukkig zijn we gisteren al met de bus de pas over geweest naar de Reschensee want vandaag is er nul uitzicht. Regenjassen, beenstukken en regenbroeken aan. Nog voor de top gaan we de Italiaanse grens over.

Daarmee verlaten we Oostenrijk, het land van de prachtige Alpen. Is Oostenrijk een fietsland?  Soms wel en soms niet. De grote routes zijn minder maar zodra je op kleinere routes komt is het ok, ook al deel je de weg met autoverkeer. De Oostenrijkers zelf lijken wat minder open en kijken wat minder vrolijk als die Bayernse bevolking. Ook de verkiezingsborden met de leus ‘dein ostereich fur dich ‘  😎😎😎 is niet om vrolijk van te worden. Ik heb wel eens iemand horen zeggen dat het komt omdat ze niet tot de horizon kunnen kijken en daardoor wat kortzichtiger zijn….

Dan nemen we de makkelijke route onderlangs het meer zonder klimmetjes maar wel voornamelijk grind met plassen. En dan een heerlijk fietspad kilometers lang steil omlaag. We krijgen het steenkoud maar in het Italiaanse dorpje Mals wacht ons de eerste Italiaanse cappuccino! En de zon breekt zowaar door. Uit die regenpakken! 

We komen door een paar schattige Italiaanse dorpjes met kastelen, kerkjes en stadsmuren.

De mensen spreken hier nog steeds Duits want dit gebied was voor de Tweede Wereldoorlog Oostenrijks. 

En dan: Appels, appels en nog eens appels🍎 🍏. Rode, gele, groene, rood-groene, we worden er helemaal appelig van😀In het dal van de Etsch, oftewel Adige op zijn Italiaans (klinkt toch wat mooier) in Trentino worden elk jaar 5 miljard appels geoogst. En daar hebben we er vandaag een paar miljoen van gezien. 

De verleiding is groot om ze te plukken maar dat is Eva ook niet goed bekomen…. Daarom kopen we braaf een glaasje appelsap en een kakelverse Elstar appel bij een kraampje langs de weg.

Fijn ook dat het een prachtig fietspad is en het continu een beetje bergaf gaat. En dat de zon weer vrolijk schijnt.

 
Onderweg passeren we ook nog het plaatsje Prad waar de beroemde Stelviopas begint. Geliefd bij wielrenners en motorrijders. Maar we laten hem lekker links liggen met zijn 48 haarspeldbochten en meer dan 1800 hoogtemeters😳

We stomen lekker door en na 108 kilometer bereiken we een leuk campinkje. Net op tijd voor een bui zetten we ons tentje op. Als het weer droog is maakt Jaap een heerlijke maaltijd van verse ravioli, spinazie en makreel. 

Morgen verder langs de Adige met nog meer 🍎 🍏